Θυμήσου

[manos man.]

Επειδη:
..ολοι θα εχουμε χασει καποιον γυρω μας απο κατι τετοιο
..ειναι απο την "κακια στιγμη"που μπορεις να αποφυγεις
..σε εμας επαιζαν μονο κατι ποτηρια κρασιου και μπυρας για να μασ πεισουν
..οπως και να το κανεις ειναι ΗΛΙΘΙΟ να φευγουν τοσοι ανθρωποι ΤΣΑΜΠΑ
..καποιοι πρεπει να το βλεπουν καθε μερα μπας και το πιστεψουν
..καποιοι θεωρησαν "επικυνδυνα"τα τρακαρισμενα που ειχαν βαλει καποτε στις εξοδους των πολεων και τα κατεβασαν
..........
http://www.youtube.com/watch?v=1JB--lSyR2U

[Τρελοτεριάκι]

Μπράβο σου Μάνο. Το βιντεάκι ελπίζω να μας κάνει όλους πιο σκεπτικούς όταν ήμαστε στο τιμόνι.

Να πω κι εγώ την εμπειρία μου λοιπόν πάνω στο θέμα για να δούμε λιγάκι και την σκληρή πραγματικότητα.

Μάρτιος του 2010, λίγες μέρες πριν την Ανάσταση, δέκα το βράδυ περίπου και στο Ναύπλιο ένα ασθενοφόρο μεταφέρει ένα παιδάκι τριών ετών για να το φέρει στην Αθήνα.. ο οδηγός δεν βλέπει δύο νέα παιδιά που είναι στο χωμάτινο έρεισμα του οδοστρώματος με ποδήλατο και χωρίς να κάνει τον παραμικρό ελιγμό περνάει από πάνω τους τραυματίζοντας τους θανατηφόρα.

Εγώ τότε μόλις έχω βγάλει την νομική. Διάβασα το γεγονός στην εφημερίδα και το προσπέρασα όπως και τις άλλες σελίδες. Λίγες μέρες μετά δέχομαι ένα τηλεφώνημα από τον θείο του ενός από τα δύο παιδιά. Μετά την συνάντηση εξηγώ στην μάνα του ότι δεν έχω αναλάβει ποτέ τέτοια υπόθεση. Αυτή η γυναίκα δεν ξέρω γιατί αλλά διάλεξε εμένα να υπερασπιστώ τα δικαιώματα της.

Έτρεξα όσο δεν έχω τρέξει για καμία υπόθεση, πόνεσα όσο δεν έχω πονέσει καμία υπόθεση, δούλεψα όσο δεν έχω δουλέψει για καμία υπόθεση.

Αποτέλεσμα; Και αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα δυστυχώς …

Το ποινικό προσδιορίσθηκε για το 2013.. και ως τότε αυτός ο άνθρωπος συνεχίζει να εργάζεται κανονικά ενώ έχει ξαναεμπλακεί στο παρελθόν σε θανατηφόρο ατύχημα!!! Και φυσικά συνεχίζει να είναι δημόσιος κίνδυνος…

Όσο για την ψυχική οδύνη μιας μάνας που χάνει το μοναχοπαίδι της; Το δικαστήριο «αναγνωρίζοντας» τον πόνο αυτής της γυναίκας και φυσικά έχοντας πάντα υπ΄όψην το «πορτοφόλι» της ασφαλιστικής έδωσε ένα ποσό κατά την άποψή μου απλά εξευτελιστικό (παρ’ όλο που φυσικά τα χρήματα δεν μπορούν να απαλύνουν μια τέτοια πληγή) και μάλιστα υπήρξε και «γενναιόδωρο» αφού στους γονείς του άλλου παιδιού έδωσε τα μισά καθώς έχουν κι άλλα παιδιά (λες και όλα τα δάχτυλα δεν πονάνε το ίδιο αν στα κόψει κανείς).

Σήμερα λοιπόν το πρωί η ασφαλιστική μας έδωσε μια δίγραμμη επιταγή γιατί αυτή η μάνα δεν είχε δυστυχώς άλλα κουράγια για να συνεχίσει την δικαστική διαμάχη προσβάλλοντας την πρωτόδικη δικαστική απόφαση.

Κοιτούσε το χαρτί και έτρεμε ολόκληρη.. μέχρι εγώ έτρεμα.. εύχομαι ποτέ κανείς σας να μην δει τέτοια εικόνα..

Σήμερα λοιπόν πήρα κάποια χρήματα κι εγώ και για πρώτη φορά στη ζωή μου ντράπηκα, ντράπηκα πολύ που έπαιρνα λεφτά για την δουλειά μου..

Εκείνη; Έδωσε όλα τα χρήματα στον αδελφό της και του είπε «φρόντισε σε παρακαλώ το παιδί μου να μεταφερθεί εκεί που ανήκει» (εννοώντας την Γεωργία)

Όταν την αποχαιρετούσα μου είπε ότι δεν μετάνιωσε ούτε στιγμή που με επέλεξε, ότι είναι χαρούμενη που δεν με νιώθει δικηγόρο αλλά κυρίως άνθρωπο της και να μην έχω τα αυτιά κατεβασμένα γιατί με χρειάζεται δυνατή στο ποινικό.. παιδιά το θυμάμαι και κλαίω...

Τι μεγαλείο ψυχής έχει αυτή η γυναίκα που μέσα στον πόνο της βρίσκει τη δύναμη να εμψυχώσει εμένα;

Και τότε κατάλαβα πως εγώ παρ΄όλο που είμαι μεγάλη γυναίκα έχω πολλά ακόμα να μάθω όπως για παράδειγμα πως σε κάποιες περιπτώσεις δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να αποδοθεί δικαιοσύνη..

και κυρίως…

πως δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο από τη ζωή…