Όχι, μη φοβάστε! Ούτε τη πουλήσαμε την Ζουμπουλία, ούτε την βάψαμε!
Η ιστορία αρχίζει το Πάσχα του 2015 που ήρθαν οι γονείς της Μαρίας από Αθήνα για τις γιορτές. Κάποια στιγμή, πήρε ο κυρ Αντώνης το τερατάκι μας να παει για ψώνια/βόλτα και οπως ήταν αναμενόμενο, γύρισε γοητευμένος!
Ενάμισι χρόνο μετά, το... τιμημένο Shuma κρίθηκε ιδιαίτερα ασύμφορο. Οι μνήμες βγήκαν στην επιφάνεια και μαζί με αυτές ήρθε και το τηλεφώνημα. "- Θα μου βρεις ενα αμάξι;!...." εννοώντας φυσικά Terios 1 γιατί τα οικονομικά δεν επιτρέπουν Τ2. Με τα τρεχάματα όμως που είχα εγώ με το νέο μαγαζί της Ιαπωνικής, το ξεχνούσα! Έτσι φτάσαμε την πρωτοχρονιά που ανεβήκαμε Αθήνα, να συζητάμε το θέμα πιό ζεστά.
Έψαξα για Τ1 facelift κυρίως για το μοτέρ και φυσικά για να είναι και πιο φρέσκο. Οι τιμές παίζανε από 3800 για ενα στα Χανιά και ανέβαιναν... Και ενώ ήμουν στο ψάξιμο, μου σκάει ένας καλός συνάδελφος το παραμύθι!
"- Ρε συ, έχω έναν φίλο που πουλάει ενα, να τον ρωτήσω;" Πέφτει το τηλεφώνημα, το κλείνει και μου λέει. "Άκουσα καλά; Είπε τρία;;;!!!"
Το τερατάκι είναι παρκαρισμένο στη γωνία και Σάββατο βράδυ παίρνει το παπόρι για την Αθήνα! Ειναι Τ1 του '04 με 130.000 χλμ., μπλε με ασημί πλαστικά. Το χρώμα του είναι αρκετά ταλαιπωρημένο, έχει και δυό τρία χτυπηματάκια αλλά δεν έχει καθόλου σκουριές και τα μηχανικά του ειναι σε παρά πολυ καλή κατάσταση! Ενα ξεθάμπωμα θα του κάνω στα φανάρια, κάτι ψιλά στο εσωτέρικο και πανέτοιμο να συντροφεύει τον Αντώνη στη δουλειά (υδραυλικός) ή στο κυνήγι που πάει συχνά!
Ά, φωτό αύριο γιατι σήμερα παρέλαβα 16 παλέτες υλικά ραφιών στο νέο της Ιαπωνικής και γύρισα σπίτι στις οκτώ!
τα φανάρια θέλουν αρκετή δουλειά δες εδώ: 
